Στον απόηχο του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015

Το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015 ήταν ένας  ακόμη σικέ αγώνας σε ψεύτικα «ναι» και ψεύτικα  «όχι» καλυμμένα από το βελουδένιο αλλά πρόστυχο πέπλο της αστικής τάξης, με τους κοινωνικούς αυτοματισμούς του, που φέρνουν το λαϊκό διχασμό, τον τρόμο, την υστερία, την εξουθένωση και την εξαθλίωση των μαζών, που τόσο καλά ξέρουν να κουλαντρίζουν. Ο μεγάλος ηττημένος όπως  πάντα ο λαός.

 

Κυριάρχησαν οι άθλιες κορόνες βολεμένων και ωφελημένων, από το αίμα του εργάτη, του μισθωτού, του συνταξιούχου, του επαγγελματία, του μικροέμπορου, του νέου, του άνεργου. Κυριάρχησαν τα «ψεύτικα τα  λόγια, τα  μεγάλα», για τον δήθεν ζηλευτό πολιτισμό και την ευμάρεια αλλά και ευημερία,  όχι φυσικά των λαών της Ευρώπης, αλλά των ολίγων εκλεκτών αστών, που ζουν παρασιτικά στους κόλπους της ευρωπαϊκής  ένωσης.

Κυριάρχησε ο τρόμος που επέβαλαν τα κοράκια της ΕΕ σε συνεργασία με μεγαλοκαναλάρχες, εφοπλιστές και μεγαλοκατασκευαστές, τραπεζίτες και επιχειρηματίες, μαζί με το ντόπιο υπηρετικό πολιτικό προσωπικό τους, παλιό και νέο, με κορύφωση το κλείσιμο των τραπεζών και το ενδεχόμενο γιουρούσι στις καταθέσεις του, τη στιγμή που αυτοί είχαν μεταφέρει το ματωμένο τους χρήμα από τον ιδρώτα του λαού μας εκτός χώρας.

Αυτά είναι τα παράσιτα του οικονομικού  κατεστημένου, που έβαλαν χέρι και στο ελάχιστο κομπόδεμα της «γης των  κολασμένων», που είχαν αποταμιεύσει για τη δύσκολη ώρα της αρρώστιας ή του θανάτου τους, αφού διέλυσαν και εξαφάνισαν και το σύστημα υγείας  και τις κοινωνικές  παροχές.

Αρπαχτικά,  που τη ζωή μας «παίξανε στα ζάρια και τη χάσανε», που καταβρόχθισαν όσα, χρόνια και χρόνια συνεισφέραμε, για  να έχουμε δικαίωμα σ’ ένα  όμορφο τέλος της ζωής μας, μια αξιοπρεπή σύνταξη, μια αξιοπρεπή περίθαλψη. Οχτώ χιλιάδες ψυχές που χάθηκαν, προτιμώντας την αυτοχειρία από τον αργό, ταπεινωτικό θάνατο, που φέρνει η απόγνωση και η  προδοσία από το ξεπούλημα  της ζωής τους, φωνάζουν  «γιατί;;;». Χιλιάδες  νέα παιδιά ξενιτεμένα, μακριά  από τη γης που τους γέννησε, φωνάζουν «γιατί;;;».  

Η κατ’ ευφημισμό «ευρωπαϊκή ένωση» της κοινωνικοοικονομικής υποταγής των λαών της δεν είναι άλλη από το «λάκκο των λεόντων», όπως την ονόμαζε η ΕΔΑ, «λυκοσυμμαχία», όπως ορθά την ονομάζει σήμερα το ΚΚΕ. Ετούτος ο λάκκος χωράει πολλούς νεκρούς και θα γεμίσει, αν δεν καταλάβουμε  ότι έχουμε  δικαίωμα  και υποχρέωση να ζήσουμε ελεύθεροι. Αν δεν αναγνωρίσουμε την ανειρήνευτη ταξική πάλη που αφορά στη ζωή μας και διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα με πρώτα θύματα τους εργαζόμενους και συνταξιούχους.  Μια  πάλη που  δε θα  πάψει να υπάρχει, όσο υπάρχει η τάξη του  πλούτου που  ζει από το αίμα μας, η τάξη των βολεμένων που αγαντάρουν στις  πλάτες μας, η τάξη που άρχει χωρίς  να υπολογίζει πως ανθρώπους άρχει, η τάξη που  έμαθε  να μας απειλεί και να μας εκφοβίζει για να αυξάνει την κερδοφορία της, η τάξη που έκαμε  την ελπίδα εξαρτησιογόνο στη συνείδηση των μικρομεσαίων πως κάποτε θα  γίνουν κι εκείνοι πλούσιοι.

 Με το προσχεδιασμένο και αντιλαϊκό «ναι» ή το «όχι» του δημοψηφίσματος σήμερα σκύλεψαν το σώμα και τη συνείδηση του λαού. Τίποτα περισσότερο, τίποτα  λιγότερο. Η επόμενη μέρα είναι και θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη και καταθλιπτική από την προηγούμενη, αν αργά  ή γρήγορα δεν έρθει η ρήξη και η  ανατροπή του  συστήματος τούτου, που  μας μαύρισε τη ζωή, που  μας έστησε στις ουρές σήμερα των τραπεζών, αύριο των συσσιτίων, μεθαύριο των κάδων απορριμμάτων και των χωματερών.

Σε αγαστή συνεργασία όλοι οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων συμφώνησαν με τον Πρωθυπουργό πως το «περήφανο όχι»  σημαίνει διαπραγμάτευση με μέτρα, δηλαδή νέα μνημόνια, νέα δεινά. Μόνο το ΚΚΕ πιστό στις «Θερμοπύλες» του, πιστό στο διπλό όχι, που δε δέχτηκε η κυβέρνηση να μπει στο ερώτημα του δημοψηφίσματος, είπε ξανά το όχι σε μνημόνια και αφεντικά.

Ζητούμενο λοιπόν η ρήξη που θα αποτρέψει και θα σταματήσει τη σημερινή βαρβαρότητα. Η ανατροπή της σαπίλας των εμπνευστών και εφαρμοστών της  μνημονιακής υποταγής.  Η απόσειση των ενοχών που μας φόρτωσαν, η απόρριψη της κατευθυνόμενης τρομολαγνίας, η κοινωνική συμμετοχή και συμβολή στους αγώνες για το δίκιο, η συμμαχία όλων των αδικημένων και η απόκτηση ταξικής συνείδησης, είναι οι  βασικοί παράγοντες για να σταθούμε στα  πόδια μας και να  αποδεσμευτούμε από τα συμφέροντα των μακελάρηδών μας, που  καμιά σχέση δεν έχουν με τη ζωή  μας, τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας.-

Χίος, 6-7-2015

Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Στέλεχος ΛΑ.Σ. Δήμου Χίου